De levenslessen van… Dalibor Lucic

Geschreven door: Redactie Datum: 09-10-2018 Tag: Nieuws

Dit keer de levenslessen van Dalibor Lucic (34), teamleider deskaccountmanagement bij Loyalis. Hij was elf jaar toen hij, samen met zijn ouders, twee zusjes, opa en oma, het voormalig Joegoslavië ontvluchtte.

Er is altijd een nieuw begin

‘Een wijze les die ik van mijn opa leerde. Hij heeft vier oorlogen meegemaakt. En nooit opgegeven. Omdat hij altijd de keuze voor een nieuw begin maakte. We zijn Kroaten, maar leefden in Bosnië. Toen de oorlog in voormalig Joegoslavië te hevig werd, koos een deel van mijn familie ervoor om te vluchten. Mijn vader handelde met een mensensmokkelaar. We werden in een bus gezet en hadden geen idee waar we naartoe gingen. Na een lange reis werden we met zo’n dertig mensen gedropt. In Utrecht. We werden door de politie meegenomen en kwamen in Crailo terecht. Niemand die ons kende, niemand die ons iets schatplichtig was. Wij hadden de keuze gemaakt om te vluchten en kwamen in een land waar we heel vriendelijk opgevangen werden. Wat een geluk! We kregen onderdak, kleren en onderwijs. Ze accepteerden ons en we mochten zomaar deelnemen in hun samenleving.’

Onbevooroordeelde liefde

‘Nog een wijze uitspraak van mijn opa. Hij leerde mij als klein kind al dat je altijd onbevooroordeeld liefde naar de ander kunt tonen. Waarom zou je direct oordelen over iemand, als je de persoon nog niet kent? Aardig zijn en liefde tonen lijkt zo eenvoudig en simpel, maar dat is het niet.’

Verliefd op Nederland

‘We mogen ons meer realiseren hoe goed de sociale zorg in Nederland geregeld is. In veel andere landen waar ik verbleef is het leven goed geregeld voor mensen die jong, rijk en gezond zijn. Zodra een van die factoren wegvalt, wordt het lastiger leven. De vangnetten om arme, oudere en/of zieke mensen op te vangen ontbreken geheel of gedeeltelijk. In Nederland zorgen we voor elkaar. Iedereen heeft onderdak en eten. Heb je geen internet? Dan zorgt de gemeente dat je aangesloten wordt. Ik hield van Nederland, maar werd verliefd op haar toen ik mijn Nederlandse paspoort kreeg. Ik werd officieel welkom geheten met een hele ceremonie.’

Koester de solidariteit

‘Ik maak me soms wel zorgen over de individualisering van onze maatschappij. Als ik naar mijn eigen werk kijk, zie ik het overal om me heen gebeuren. We hebben geen collectieve zorgverzekering meer, maar kunnen per individu zelf bepalen wat we wel en niet willen verzekeren. Waarom zou je als man mee moeten betalen aan de pil? Of aan oogmetingen, als je zelf geen last van je ogen hebt? Maar, dat is de omgekeerde redenering. Je betaalt omdat je solidair met anderen bent. Omdat je samen zorgdraagt voor de samenleving waarin jij en volgende generaties prettig kunnen leven. Dat houdt ook in dat je met zijn allen zorgt voor degenen die dat niet kunnen.’

Niet iedereen hoeft blij met je te zijn

‘Ik zit in de Ondernemingsraad. Met negentien mensen behartigen we de belangen van zo’n 3.500 medewerkers. We zijn een adviesorgaan van medewerkers. Daar horen ook directieleden en leden van het managementteam bij. Dat zijn ook medewerkers. Je kunt niet iedereen tevredenstellen bij elk besluit dat je neemt. Dat is ook niet mijn rol. De rol die ik vervul is zorgen voor rechtvaardigheid en vooruitgang voor medewerkers en het bedrijf.’

Denk niet te veel in kortetermijndoelstellingen

‘Vanuit mijn rol als lid van de Ondernemingsraad kijk ik naar doelstellingen op de lange termijn. Hoe kunnen we gezond, financieel en sterk blijven, zodanig dat het bijdraagt aan een sociaal Nederland. Dan moet je dus ook maatregelen nemen die voor de korte duur minder aantrekkelijk zijn. Ook in mijn dagelijks werk is het soms best een gevecht om die langetermijn-doelstellingen in het vizier te houden. Als mens ben je nu eenmaal geneigd om snel te scoren. Maar het is veel belangrijker om klanten af en toe te adviseren iets niet te doen en de euro’s die je dan mis loopt te accepteren. Omdat je weet dat een langdurige duurzame relatie op den duur zo veel meer op zal leveren.’